George Schermer
Hotel California
In Hotel California vindt jaarlijks een conferentie plaats van vooraanstaande personen waaronder prof. Burkulubu. Maar Burkulubu kon niet aanwezig zijn en gaf zijn uitnodiging aan collega Lieks. De professor twitterde het volgende bericht:
“Last thing I remember I was running for the door.
I had to find the passage back to the place I was before. ‘Relax’ said the night man, ‘we are programmed to receive, you can check-out any time you like, but you can never leave!’”
Ik belde hem meteen op. Ik kreeg een verwarde man aan de lijn, een inmiddels slapeloze professor die de rechtzaak met Wikipedia afwacht. Maar onze afspraak lukte. De volgende ochtend zaten we op onze vertrouwde plek, in het café vlakbij zijn universiteit. Burkulubu leek weer gekalmeerd.
‘Wie is uw collega Lieks?’
‘U bedoelt Nikki Lieks? Dat is onze universiteitsrobot. Door technische studenten in elkaar geschroefd. Exact een mens. Er is geen verschil te zien.’
‘Dus u gaf uw uitnodiging aan deze robotcollega? Had niemand in de gaten dat er op de conferentie een robot rondliep?’
‘Niemand.’
‘Wat heeft Lieks daar allemaal gehoord en gezien?’
‘Aan de hand van Lieks data kwamen we tot de conclusie, dat als je eenmaal in het hotel bent, je er ook niet meer uit kan.’
‘Hoezo, sluiten ze de deuren?’
‘Nee, omdat je dan onderdeel bent geworden van het spel. Allemaal in dezelfde bubbel. En probeer het spel niet te bederven. Dan wordt je kaltgestellt.’
‘Was het volgens Lieks een booswichtenclub?’
‘Nikki Lieks zat boordevol informatie. Het had alles geregistreerd. Zowel beeld als geluid. En alle documenten waren gescanned. Het experiment was een ongekend succes. We hadden niet verwacht dat het zo gemakkelijk ging.’
‘Die informatie was zeker interessant?’
‘Het ging over de dreiging van een kopie-samenleving. Lieks registreerde de strijd van president Bush met Al Quada en 9/11. Obama met Syrië en ISIS. Voor Trump was Corona gereserveerd. De volgende nieuwe president moet de dreiging van een FaSo bestrijden.’
‘FaSo? Hoe bedoelt u?’
‘Fake-Society. Ze kopieëren u op ware grootte via 3D-print. Bootsen uw bewegingen na. Imiteren uw stem. En alles wat u op de sociale media zet, wordt eraan gekoppeld. Uw voorkeuren. Uw emoties. Hobby’s, enz. Terwijl u relax thuis op de bank een boek leest, maakt een onechte versie van u ergens amok. De onechte versie, een kopie van u dus, ontsnapt en gaat terug naar het laboratorium. Vervolgens komt de politie bij u aan de deur en wordt u, de echte, opgepakt!’
‘Nee! Afschuwelijk! Wordt dat onze toekomst, dit soort verwarringen?’
‘Wetenschap, technologie en overheden moeten met de samenleving snel de dialoog aangaan. Wat willen we met de toekomst? Intussen buigen genodigden in Hotel California zich over de vraag hoe men echt van onecht kan onderscheiden. Zodat ze weten met wie ze te maken hebben. In verband met terreur. En dat wordt wellicht een keuze tussen: is iemand bio of techno? Misschien moeten we altijd een ui bij ons dragen. Zodra je wilt weten of iemand echt is, snij je de ui door en hou je die snel onder haar of zijn neus. Huilt iemand dan bio. Niet huilen dan techno.’
‘U praat wel raar, in een soort staccato, korte zinnen. Maar goed, een techno kunnen ze ook laten huilen hoor.’
‘Dat is waar. Misschien dat echte bio mensen iets toegediend krijgen. Zodat ze zich onderscheiden van onechte techno mensen.’
‘Maar hoe willen ze dat doen? En dan heb je ook nog cyborgs, die bio én techno zijn.’
‘Waarom doen we de dingen die we doen? Omdat het kan. De ene helft denkt ‘als wij het niet doen, dan doet de andere helft het’. Die andere helft denkt precies zo. Zo rommelen we de evolutie door op basis van een voortdurende angststrijd. Over wat mogelijk de ander zou kunnen gaan doen. Dus doen wij het eerder. Uw generatie komt uit een tijd van spionnen en getrainde gevechtseenheden. Maar wat als je beide samenbrengt in één individu? Wij van de universiteit hadden Nikki Lieks kunnen bewapenen. Een onecht mens die op de conferentie los gaat. Dit soort vraagstukken worden in Hotel California besproken. Onder zware bewaking en dreigementen. We moeten dit met z’n allen bespreken. Hoe gaan we onze toekomst vormgeven met technologie? Lieks gaf alle info gewoon aan ons door. Hij hoefde niet eens wat te doen of te zeggen. Het zit in de machine. We haalden de informatie er zelf uit. Als Lieks op onecht was betrapt in Hotel California, dan nog hadden we de informatie al in handen. Omdat we de info in real time op afstand konden aftappen!’
‘Het bevalt me niets, deze ontwikkelingen.’
‘Er is een boek, Kosmisch Evenwicht, waarin staat dat we onze samenleving dringend anders moeten inrichten. Om dit soort toekomst te voorkomen. Waarbij we de samenleving verplicht moeten betrekken in de besluitvorming van toekomstige ethische technologische ontwikkelingen.’
‘Nou dat is een schrale troost. Wordt dit al gedaan?’
‘Ik ben druk bezig om dit binnen onze universiteit voor elkaar te krijgen. Maar … bedenk elk nadeel heeft ook zijn voordeel.’
‘Oh ja? Welk?’
‘Ik lig nu zelf thuis ziek in bed en kon u helaas niet ontmoeten. U interviewt nu de onechte Burkulubu.’
‘Wat!!?’
‘Ja u hoort het goed. Dat konden de studenten ook. Bij wijze van grap. Een onechte Burkulubu bouwen. En ze verzonnen een naam voor me: mister V. of iets dergelijks. Dat kortte ze letterlijk af als V.o.i.d of Void, wat leegte betekent als link naar het Boeddhisme.’
‘Ik ben stupéfait. En zit u nu met mij te flirten?’
‘Ik plaag maar wat. Effe wat anders. Mijn accu raakt zo langzamerhand leeg. Ik moet opschieten. Anders haal ik mijn oplaadplek niet. Die is helemaal op mijn werkkamer. Oh nee, ik bedoel de werkkamer van de echte Burkulubu.’
En zo zag ik de onechte professor de trap op gaan. De stappen steeds trager, de treden steeds hoger, maar hij haalde het tot aan boven toe en verdween. De ober kwam op me af en vroeg of ik de rekening wilde betalen. Ik antwoordde dat mijn echte ik thuis al had betaald. Hij knipoogde en liep weer weg, met steeds tragere bewegingen.
