Het schrijven van mijn blogs is begonnen uit pure woede en frustratie. Al jaren schreef ilk met spaarzame regelmaat, ongeveer een keer per jaar, een artikel voor Medisch Contact. Veel vaker reageerde ik op artikelen die in het huisblaadje van de KNMG verschenen. Wie mijn blogs kent, weet dat ik een scherpe pen heb en dit werd door de redactie altijd getolereerd, totdat ik voor de zoveelste keer de degens kruiste met Nico Terpstra, huisarts en toenmalig voorzitter vande Vereniging tegen de Kwakzalverij. Natuurlijk ging het over de aanpak van de coronacrisis, waarover Terpstra niets beters te melden had dan dat we de lijn van de overheid moesten volgen en op de kennis en kunde van ‘experts’ moesten vertrouwen. We weten allemaal wat ons dat gebracht heeft, maar dat terzijde. Die felle polemiek ging Bertho Nieboer als kersverse hoofdredacteur blijkbaar te ver, en mijn reacties werden gecensureerd. Zowel Nieboer als Terpstra komen daarom beiden in de eerste blogs prominent in beeld.
Dat was de directe aanleiding om te gaan schrijven, samen met de enorme woede, verbijstering en frustratie die ik voelde over de mijns inziens volstrekt onwetenschappelijke aanpak van de coronacrisis, waarvan de uitvoerders alle tot dan toe bestaande kennis en kunde terzijde schoven. Daarom prutste ik op een zaterdagochtend, onder het uiten van mijn hele repertoire aan scheldwoorden, een primitieve website in elkaar en publiceerde mijn eerste blog, de bewerkte reactie die ik Terpstra stuurde op het forum van Medisch Contact. Mijn oudste broer las het stuk en raadde me aan om het op Twitter te publiceren. En zo geschiedde.
Daarmee was mijn eerste blog een feit. Ik dacht dat het daarbij zou blijven, omdat ik naast mijn werk over het algemeen medische artikelen en neurologische handboeken las, en slechts spaarzaam de tijd nam voor het lezen van andere boeken. Maar het lezen van medische literatuur kwam mij steeds meer als zinloos voor, vooral in het licht van wat er om me heen gebeurde. Bovendien had ik al jaren steeds meer het gevoel dat al die kennis die ik had verzameld voor de dagelijkse praktijk maar een hele beperkte relevantie had. En dus gebeurde het, voor het eerst in 25 jaar, dat ik me er niet meer toe kon zetten om medische artikelen te lezen en de blogs als vanzelf aan mijn toetsenbord ontsnapten. Dat is sindsdien zo gebleven. De eerste twintig van deze blogs treft u aan in deze bundel.
Rest nog te zeggen hoe ik tot mijn pseudoniem ben gekomen, ook al omdat ik er vanaf het begin geen geheim van heb gemaakt wie ik ben. En zowaar, hier was Nico Terpstra toch nog van enig nut: hij noemde mij in een reactie op het forum van Medisch Contact, ‘een hinderlijke wesp, die men maar het beste gewoon dood kon slaan’. Ik reageerde met de opmerking dat ik, gezien mijn omvang, veel meer leek op een hommel en dat hommels in principe vreedzame beestjes zijn, die alleen steken als ze door sommige mensen ziedend gemaakt worden. En omdat Ollie B. Bommel zo gemakkelijk van de tong rolt, werd het synoniem Jan B. Hommel. En het is die hommel die in de afgelopen jaren een ziedende woede ontwikkelde ten aanzien van de meeste politici, vele bestuurders, een groot deel van de intellectuele elite, het merendeel van de al of niet zelfbenoemde ‘experts’, en ja, ook een aanzienlijk deel van de witte-jassenbrigade. We waren niet aan de Goden overgeleverd, het was veel erger, we waren aan bovenstaande lieden overgeleverd.
De woede is enigszins gezakt, al merk ik dat deze ook nu nog heel dicht onder het oppervlak ligt. De verbijstering blijft over zoveel arrogantie, zoveel zelfoverschatting, zoveel onkunde, zoveel stupiditeit en zo’n ongelofelijk gebrek aan kennis en kunde.
