Prof. Burkulubu (spreek uit: Boer-Koe-Loei-Boe) deed weer een opmerkelijke uitspraak:
“We zijn plakband! Lopend door het distelveld van het leven, klitten er talloze meningen en overtuigingen aan onze geest vast. De spirituele kunst is, om ons er weer van te bevrijden en de juiste vragen te stellen.”
Ik heb hem meteen weer gebeld om hem hierover te interviewen. Zoals eerder drinken we op hetzelfde terras een ‘Kopi Loewak’ koffie. Wanneer ik hem vragend aankijk over zijn citaat, begint prof. Burkulubu over zijn nieuwe boek.
‘De Naakte Geest. Zo luidt de titel’, zegt Burkulubu trots en zijn glimlach wijst op een ongewoon boek.
‘Ligt het al in de winkel?’
‘Nee nog niet, de uitgever twijfelde over het nut van een publicatie. Er stond namelijk niets in. Geen letter, geen woord. Daar waren ze niet blij mee.’
‘Wacht even, dat kan ik niet volgen. Waarom stond er niets in?’
‘Het was een statement. Er wordt tegenwoordig zoveel gezegd en gevonden dat het me leuk leek om een Boedhistisch thema te behandelen, een z.g. stil boek te schrijven, als kunstzinnige expressie, die ik zo nu en dan bij me voel opkomen. Er volgde een discussie met de uitgever. Of ik toch iets wilde schrijven. Die uitgever had natuurlijk wel een punt. Een boek uitbrengen met lege pagina’s is idioot. Dan koop je beter een goedkopere bloknoot.’
‘Dus toch maar gezwicht en wat is het nu geworden?’
‘Ik ben nog bezig. Het wordt een realistische roman. Het gaat over iemand ergens in de Spaanse bergen. Mag ik iets verklappen?’
‘Liever geen spoiler, velen willen het boek misschien nog lezen.’
‘De hoofdpersoon, ondersteboven van alles wat er in de wereld gebeurt, koos voor een kluizenaarsbestaan in Spanje. Dat is alles, het hele verhaal.’
‘Ik zie het verband nog niet met de titel.’
‘Het verhaal begint op de universiteit waar ik studenten colleges geef. Die studenten klaagden dat ze over alles snel een mening hadden, terwijl ze liever neutraal wilden blijven. Ze vroegen mij of ik ze kon helpen. Daarom bedacht ik het bijvak Geen Mening. Dat ging als volgt: zij kwamen wekelijks een middag bij elkaar om nergens iets van te vinden. Ik las voortdurend nieuwskoppen uit kranten hardop voor. Bijvoorbeeld: Het huidge politieke klimaat leidt steeds meer tot extremisme. Dan keken ze elkaar aan of iedereen zich kon beheersen. Ze mochten tijdens die bijeenkomsten alleen dingen zeggen die neutraal waren. Zo zei iemand die te laat kwam: excuses, ik moest eerst nog even naar het toilet. Toen zei een ander: je hebt niets gemist, want er is nog niemand met een mening gekomen. En paf, ja en dan is die persoon af, want hij had een mening met de bewering dat die ander niets gemist heeft! Dat viel nog maar te bezien, het was zijn mening. In de gevorderde bijeenkomsten moesten ze met hun smartfoon de sociale media op en ook mijn provocerende berichten lezen, maar ze mochten er wederom niet inhoudelijk op reageren of er iets van vinden.’
‘En dit meent u allemaal serieus?’
‘De studenten die inmiddels voor deze opleiding kiezen, zijn niet aan te slepen. Aan het einde van het studiejaar behaalden de meeste studenten het begeerde diploma. Als ze deze dan kwamen ophalen, vroeg ik wat ze van de opleiding vonden? Maar daar trapten ze niet in.’
‘Het doet mij denken aan Monty Python ‘we zijn alllemaal individuen’[1]
‘Grappig dat u dat zegt, met die scene start ik de opleiding.’
‘Wat doen die studenten hier nu mee? Hoe loopt het verder af in het boek?’
‘U moet weten, het zijn technische studenten die bezig zijn met kunstmatige intelligentie en robots.’
‘Aha, ik snap het, zij willen verschoond blijven van meningen om geen robots te beïnvloeden?’
‘Juist! Die robots mogen alleen met beta data werken om complexe taken uit te voeren. Interpreteren of opdrachten uitvoeren met intenties is verboden.’
‘Hoeveel zijn er al van die robots gemaakt? En gaat het nooit eens mis?’
‘Bedoel je bij die studenten of bij die robots? Eén van de studenten is een bekend politicus geworden en één robot hebben ze teruggevonden in de Spaanse Pyreneëen. Oh, nou vertel ik toch de spoiler, sorry.’
‘Die kluizenaar was een robot?!’
‘Juist! Void, zo heette dat ding, was door een domme systeemfout volgelopen met alfa data vanaf het internet. Toen ze Void terugvonden via een ingebouwde gps die plots weer functioneerde, konden ze herleiden waar het fout was gegaan. Inmiddels is Void weer onder ons en heeft geen enkele mening meer.’
‘Zeg eens eerlijk, een autobiografie?’
‘Pff, is het zo duidelijk?’
‘Mag ik nog een laatste vraag stellen?’
‘Natuurlijk.’
‘Ik las in Kosmisch Evenwicht dat we geen wereld moeten willen waarbij Yin al het menselijk Yang overneemt. Dat we het evenwicht moeten bewaren tussen Yin en Yang en moeten voorkomen dat een machtige menselijke elite de mensheid tot bio-robots maakt via bijvoorbeeld mind control en vaccins. Wat denkt u, worden we allemaal een robot in de toekomst?’
‘Ik heb eerlijk gezegd geen mening, maar de vraag is zeer goed. Je hebt alles in je om kluizenaar te worden. Maar nu moet ik gaan. De Naakte Geest wacht op enkele spoedwijzigingen. Bedankt voor uw interview en wellicht tot de volgende keer.’ Prof. Burkulubu hield stevig zijn aktetas onder zijn arm vast en vertrok naar zijn werkkamer. Hij beklom de trap van de universiteit sneller dan na onze eerste ontmoeting.
Dag George,
Wat een bijzondere erudiete en wijze man, die prof.Burkulubu! Een voorrecht om die te kennen, lijkt me! Graag meer van dit.
.jpg)
