Valt het u ook steeds vaker op dat er een stevig handjeklap gaande is tussen zowel grote als kleinere bedrijven? Ik doel op meerdere fenomenen die verdacht veel lijken op onderlinge afspraken tussen bedrijf A en B, om er beiden goed geld aan te verdienen.
Voorbeelden uit mijn ervaring:
- De nieuwe versie van een olieproduct voor de auto gaat veel korter mee . ‘Alweer olie verversen? Waarom?” “Moet vaker mevrouw. Leverancier levert een ander soort olie. Kunnen wij niks aan doen.”
- Mijn cv ketel gaat i.p.v de voorgaande niet 17- maar slechts 12 jaar mee.
Het gat in de zo essentiële warmtewisselaar van mijn jaarlijks onderhouden cv ketel kan niet worden gerepareerd. De warmtewisselaar die 12 jaar terug ‘expres van aluminium werd gemaakt omdat dat ‘niet kapot’ kon’. Waarvan géén akte… En geen genoegdoening.
- Een peperdure zesjarige Agus tablet kan ik ‘weggooien’ want: ‘Android levert daar geen nieuwe update meer voor mevrouw.’
- Vijf jarige TOM TOM routeplanner kan ik niet meer updaten. ‘Omdat ‘de programma’s te groot worden voor de hardware.’ Terwijl het gros van de info van de updates en dus het formaat ervan, niet interessant is voor mij. Onderdeel kopen kan niet… Ik rij niet zoveel dat de aanschaf van een nieuwe TOM TOM rechtvaardigt. En in Nederland is de grootste vernieuwing van het wegennet wel geweest voordat de sofware verouderde.
Bovendien is zo langzamerhand de bodem van de schatkist in zicht. De mijne. Niet die van de overheid. Die wordt per minuut aangevuld met de BTW afdracht van al die nieuwe noodzakelijk gemaakte aanschaf. Heb voor het buitenland maar weer landkaarten gekocht. Als 71 jarige kan IK die nog wel lezen….
Ik zie het handjeklap op dit niveau zó voor me:
“Hé Alex, als jij nu voor slechtere olie zorgt, dan kan ik die vaker verversen. Twee vliegen…”
“Frits, luister, dat gaat niet goed zo hoor met die cv ketels. Daar moeten we wat op verzinnen. Ik verkoop te weinig op jaarbasis. Kun je iets ritselen met de lui die die warmtewisselaars maken?’
"Leuk en aardig hoor, Francis, die Agus tablets, maar ik verkoop ze niet genoeg. Gaan te lang mee. Dat zet geen zoden aan de dijk. Als je dat vergelijkt met een Samsung... Misschien kun je wat verzinnen met de Android boys?”
Onderdelen van auto’s worden steeds vaker voorzien van- en op onderdelen automatisch gestuurd door- allerlei elektronica. Hetgeen allemaal kan uitvallen waardoor een gang naar de garage een noodzaak is. En wees nu eerlijk. Wat is er nu zo geweldig aan dat je ipv aan een handeltje te draaien op een knopje moet drukken om de ramen open te krijgen? Of dat je een ingebouwde radio, cd speler en routeplanner hebt en een ‘heeft- u –uw- gordel- wel –om?’ waarschuwingstoeter? Is er al niet genoeg ruis en lawaai om ons heen? De monteurs vinden het maar niks dat het grootste deel van hun werk met die elektrische auto’s niet meer uit herstel van mechanische manco’s bestaat maar het met de laptop op schoot uitzoeken waar de fout zit. Hetzelfde geldt ontdekte ik laatst, voor de monteurs van de ‘smart’ gas- en elektrameters. Volgens mij is het niet alleen de bedoeling om het aantal mensen via rigoureuze middelen van 7 miljard terug te brengen tot 500 miljoen, maar ook om ons allen zo dom en afhankelijk mogelijk te maken van allerlei spullen en van onze ‘weldoeners’. En dit is nog kinderspel. Wat dacht u van de komst van A.I.? Dan hoeven we überhaupt nergens meer over na te denken. Dat doen zij dan wel voor ons. Maar daarover een andere keer meer.
Alles wordt zogenaamd ‘duurzaam’ gemaakt, wat regelmatig verlakkerij is want de wegwerpcultuur is gigantisch. Koop maar een nieuwe ijskast, wasmachine, auto, zonnepanelen of als u helemaal milieuheld van de maand wilt worden: een windmolen in uw achtertuin. Heel goed voor de portemonnee van het evident samenspannende bedrijfsleven en de overheid. Maar slecht voor de natuur. Want alsof we in een derde wereld land leven wordt alles wat niet te repareren of te recyclen is (en dat is veel) over de schutting gegooid. En het samenstellen van de voor elektrisch aangedreven auto’s, fietsen en windmolens benodigde accu’s en turbines, vereist grondstoffen zoals kobalt dat in verre landen door kinderen uit mijnen wordt gedolven.
De stoffering van een bank of stoel kapot? Stoffeerders bestaan niet meer. Nieuwe kopen. Een poot van kast, bed, bank, stoel gebroken? Jammer. Meubelmakers zijn uitgestorven. Trek uw portemonnee maar weer. Lievelingspop stuk? Waar zijn de ‘poppendokters ‘gebleven? Schoenmakers zijn er nog, hier en daar. Al is het zoeken met een lantarentje. Zolen zitten immers 9 van de tien keer vast aan de schoen. En zijn niet meer te ‘verzolen’ of te ‘verhakken’. Leer wordt nog zelden gebruikt. De hele middenstand is überhaupt zo goed als verdwenen. En daarmee een groot onderdeel van onze sociale menselijke maat.
Op overheid- bedrijfslevenniveau is het handjeklap nog vele malen groter en abjecter. Voorbeeld uit mijn eigen ‘achtertuin’: De in 2006 onder groot protest van de bevolking gebouwde vuilverbrandingsoven (REC) aan ons ‘Werelderfgoed’ (nog zo’n poppenkast) de Waddenzee, een kilometer van mijn huis vandaan, slokt al die weggegooide, niet te repareren spullen graag op. Omdat er desondanks niet genoeg te verbranden valt in Nederland en dat ding niet mag stilliggen, komen ze derhalve uit het buitenland met vrachtwagens en schepenvol hun wegwerpzooi deponeren. Dat er bovendien hier in de contreien een behoorlijke uitstoot van giftige gassen plaatsvindt, is natuurlijk niet waar. Op mijn vensterbanken buiten vind ik echter nog steeds onverklaarbare zwarte neerslag. Mijn huisarts verhuisde expres naar een dorp dat niet onder de rook van de REC ligt. Na jaren tevergeefs geprotesteerd te hebben over het gevaar voor zijn zwangere patiënten. Protest tegen de eigen gemeente Harlingen die n.b. samen met andere Friese gemeenten, de eigenaar is van dat onding. Ik dus ook. Terwijl ik me toch niet herinner ooit een eigendomscontract ondertekend te hebben. Er is geen speld tussen het handjeklap van de overheid met het bedrijf OMRIN (Fries voor Milieu…) te krijgen. Rechtszaken lopen dood. Gerommel met cijfers. De overheid heeft een lange adem en een grote door haar burgers gespekte portemonnee.
Nee. Het is niet prettig om te constateren hoe we op alle mogelijke manieren worden bedonderd, ziek gemaakt en afgeknepen. Door o.a. de handjeklap boeverij tussen overheden en bedrijfsleven. En bedrijven onderling.
Oplossing is om zelf bedreven te worden in deze handjeklap techniek. Zodat we die boeverij gezamenlijk een koekje van eigen deeg kunnen bezorgen. Ik ga me beraden. U ook?
