Het is eigenlijk vreemd dat dit boek – Let Levensgas – geschreven zou moeten worden. De logica ervan is zo duidelijk dat je zou denken dat het compleet overbodig zou zijn. Toch is dat niet zo. Ik voelde me ertoe gedwongen, niet alleen door wat ik de afgelopen twintig jaar met eigen ogen heb gezien en meegemaakt, maar ook vanwege de richting die onze samenleving is ingeslagen. En dat is niet zomaar een van de vele richtingen waaruit samenlevingen kunnen kiezen: een voor de mensheid "doodlopende weg" is nog de beste omschrijving van waar we ons op dit moment bevinden. Dat daarbij belangen meespelen, zal duidelijk blijken.
Mijn betrokkenheid bij dit thema begon pas goed in 2016, toen ik bij Studium Generale van de TU Delft – waar ik hoofd was – een serie lezingen organiseerde over het klimaat. Tien lezingen in totaal, waarbij acht lezingen het mainstream narratief bespraken en twee lezingen daar kritisch op waren. Ik herinner me nog levendig de student die vooraf over die laatste twee lezingen kwam klagen. De jongeman was fel: “Deze mensen mag je geen podium bieden.” Dat een van die lezingen gegeven werd door een Delftse hoogleraar was voor deze pre-woke student – deze overduidelijk binnen het systeem "netjes opgeleide" bijna-ingenieur – klaarblijkelijk niet relevant.
De serie ging uiteraard in zijn geheel door en van de tien lezingen werden er acht opgenomen en op YouTube geplaatst. Vijf jaar lang stonden ze daar, openbaar te zien voor studenten, medewerkers en iedereen met interesse. Totdat er in 2021 plotseling twee lezingen werden verwijderd. Toevallig – of misschien juist niet? – waren dat nou precies die twee kritische lezingen: over de vraag of CO₂ werkelijk de grote klimaatboosdoener is, en of het de mens is die met zijn uitstoot de thermostaat van de Aarde in de verkeerde richting stuurt.
Het ging dus om de lezingen van prof. dr. ir. Salomon Kroonenberg, emeritus-hoogleraar geologie (TU Delft), en van Marcel Crok, wetenschapsjournalist en IPCC-kenner. Beiden hielden een goed onderbouwd inhoudelijk betoog waarin zij wezen op natuurlijke variabiliteit, de beperkingen van modellen en de gebreken binnen de zogenaamde wetenschappelijke 'consensus'. En opnieuw, toeval of niet, hun twee lezingen waren op dat moment veruit het best bekeken: Kroonenberg ruim 190.000 keer, Crok 64.000 keer – een veelvoud van de andere zes lezingen in dezelfde serie, die varieerden van 350 tot net 3.700 views. Terwijl deze kritische geluiden van het online TU-kanaal werden gewist, mochten juist alle consensuslezingen blijven staan. De officiële reden van de TU Delft: deze lezingen zouden na vijf jaar niet meer aansluiten bij de "gewenste doelgroep". Een bizarre reden, want wat is dat dan precies voor doelgroep? Veel andere, zelfs nog oudere lezingen bleven immers gewoon toegankelijk. De enige conclusie is dat de universiteit kritiek op het dominante klimaatverhaal niet langer op de eigen kanalen wenste te faciliteren.
Als gepromoveerd vliegtuigbouwkundig ingenieur van de Delftse universiteit was ik daar buitengewoon geshockeerd over. Want als zelfs een internationaal gerespecteerd wetenschapper als Kroonenberg niet meer vrijuit mag spreken binnen de muren van de universiteit, waar staan we dan nog? Voor mij was dit het moment om mijn boek Tegengeluid (2023) te schrijven, waarin ik uitgebreid verslag doe van alle ins en outs van mijn ontslag als lifetime Delfts academicus. Wetenschap kan alleen bestaan bij gratie van open debat, niet bij uitsluiting en censuur, maar die tijd lijkt definitief voorbij.
En het werd er sindsdien niet beter op. In 2022 eerde de TU Delft Frans Timmermans, de architect van het Europese klimaatbeleid en boegbeeld van de Green Deal, met een eredoctoraat. Een uitgesproken politicus en aantoonbaar onwetend van technische en klimaatwetenschappen, de man die van klimaatbeleid een instrument van macht en dwang heeft gemaakt, werd op een technische universiteit verheven tot icoon van de wetenschap. De TU trok zich niets aan van de golf van kritiek, vergezeld van een petitie die door meer dan 23.000 mensen – velen alumni – werd ondertekend. Zelfs een oproep van oud-Collegeleden van Bestuur mocht niet baten.
Intussen is duidelijk geworden dat deze keuze hoogst problematisch was. Begin 2025 diende de Taxpayers Association of Europe een strafklacht in bij het Openbaar Ministerie in München en bij de Europese Openbare Aanklager in Luxemburg. Het ging om naar schatting zeven miljard euro aan EU-gelden die aan NGO’s waren toegekend, met grote twijfels over transparantie, doelmatigheid en politieke beïnvloeding. De Europese Rekenkamer waarschuwde al eerder dat de financiering van NGO’s door de Commissie ernstig tekortschiet in controle en verantwoording.
Ook in het Europees Parlement zijn inmiddels schriftelijke vragen gesteld over de rol van Timmermans in deze schaduwlobby rond klimaatbeleid. Of dit uitmondt in rechtszaken en veroordelingen valt nog te bezien, maar de reputatie van Timmermans is stevig aangetast. Voor een universiteit die zich had moeten profileren als baken van wetenschap, kan dit eredoctoraat worden gezien als een historische vergissing van epische proporties.
In diezelfde tijd moest de TU ook haar eigen klimaatvisie aanpassen. Niet op basis van nieuwe data of voortschrijdend inzicht, maar onder druk van maatschappelijke en politieke krachten. De oorspronkelijke formulering – “daar is geen twijfel over mogelijk” – diskwalificeerde zich als wetenschap. Twijfel is immers het fundament van de wetenschap.
Hetzelfde College van Bestuur kwam, samen met de Raad van Toezicht ten tijde van het eredoctoraat en de klimaatmissiediscussie, korte tijd later opnieuw in opspraak. In 2023 en 2024 stelde de Onderwijsinspectie namelijk vast dat er aan de TU Delft sprake was van een breed gedragen angstcultuur en ernstige sociale onveiligheid. In een rapport werden 148 meldingen gedocumenteerd van intimidatie, racisme, seksisme, pesterijen en structurele uitsluiting. Werknemers gaven aan dat ze misstanden vaak niet durfden te melden, uit angst voor repercussies.
In een ander geval werd een zwijgplicht opgelegd aan een managementteam, wat door medewerkers als dreigend en intimiderend werd ervaren. Zelfs het ‘onafhankelijke’ universiteitsblad Delta werd onder druk gezet om een kritisch artikel te verwijderen. Vakbonden waren “woedend” en wezen het bestuur (CvB) en de toezichthouder (RvT) aan als direct verantwoordelijken.
In dit licht is het geen toeval dat ook mijn eigen werk voor de TU Delft is gecanceld. Niet alleen mijn werk als organisator van de klimaatlezingen. Ook mijn eigen lezingen bij Studium Generale – over UFO’s, een thema dat intussen zelfs door Amerikaanse overheidscommissies en het Amerikaanse ministerie van Defensie officieel is bevestigd – maar zelfs een technische lezing van mij over de Airbus A380 zijn door de TU Delft verwijderd. Daarmee ben ik als een van de bekendste TU-Delftenaren de facto uitgewist.
Alles wijst in dezelfde richting: het gaat aan universiteiten niet langer primair om feiten en waarheden, maar om politiek, controle en macht. Dat gebeurt desnoods met groot disrespect voor feiten én voor de mensen die waarheden spreken.
Bijna tien jaar na de klimaatlezingenreeks van 2016 stapelen zich intussen de maatschappelijke scheuren op. In de samenleving en in de Tweede Kamer groeit de kritiek op een klimaatbeleid dat vrijwel volledig steunt op de demonisering van CO₂.
De energieprijzen zijn geëxplodeerd sinds de oorlog in Oekraïne (2022) en de sabotage van de Nord Stream-pijplijn, die volgens meerdere bronnen door een Oekraïens team werd uitgevoerd terwijl Rusland aanvankelijk de schuld kreeg. Dit stortte Europa in een diepe energiecrisis, die omsloeg in een economische crisis die nog altijd voortduurt.
Tegelijkertijd wordt steeds duidelijker dat wind- en zonne-energie geen stabiele basis vormen voor ons stroomnet, maar grillige bronnen zijn die peperdure back-up vereisen en grote schade aan natuur en landschap veroorzaken. De verkoop van elektrische auto’s, jarenlang gepresenteerd als dé oplossing, stagneert: ze blijken te duur, te zwaar en te afhankelijk van een kwetsbare batterij-industrie. Warmtepompen, massaal aangeschaft met subsidies, functioneren slecht in ons klimaat, belasten een elektriciteitsnet dat al op instorten staat en verergeren het piekverbruik.
Ondertussen worden boeren en vissers weggejaagd onder het mom van klimaatdoelen, met als gevolg protesten en blokkades die hele sectoren ontwrichten.
Steeds meer burgers zien dat het verhaal aan alle kanten rammelt. De klimaatcrisis fungeert steeds duidelijker als controlemechanisme, waarbij belastingen, quota en verboden onze vrijheden beperken, terwijl de mensen die het luidst roepen over klimaatcrises – elites en activisten – zelf in privéjets en megajachten rondvaren. Ondertussen wordt duidelijk dat gigantische bedragen uit klimaatfondsen worden verkwanseld en verduisterd. De burger betaalt de prijs: inflatie, vooral gedreven door energie en belastingen, maakt boodschappen steeds duurder en verergert de economische druk.
Al deze dossiers komen samen – de energiecrisis, de economische crisis, de grondstoffencrisis – en tonen aan dat dit alles gebaseerd is op één hardnekkige misvatting: de demonisering van het levensgas CO₂.
Daarom dit boek, Het Levensgas. Niet om te ontkennen dat het klimaat verandert – dat doet het klimaat altijd al, al miljoenen jaren, gedreven door natuurlijke cycli en variabiliteit – maar om te laten zien dat de demonisering van CO₂ een historische vergissing is, met enorme gevolgen voor samenleving, economie en vrijheid. De universiteit – de universiteiten, want het probleem houdt niet op bij Delft – had dit debat moeten voeren, maar koos voor censuur en symboliek. Dan rest de burger de taak om het gesprek open te breken. En precies dat heb ik met dit boek willen doen.
Inhoudsopgave
Voorwoord
Inleiding
DEEL I – Het officiële narratief
1. Het officiële narratief en de IPCC-visie
-INTERMEZZO- Klimaatmodellen: rekenwerk of werkelijkheid
2. Wat is CO2
DEEL II – CO2 als levensgas
3. Fotosynthese en landbouwopbrengsten
4. De vergroening van de Aarde
5. Oceanen en plankton
6. Historische schaarste
-INTERMEZZO- CO2 en de bloei van beschavingen
DEEL III – Grenzen en natuurwetten
7. De fysische werking van CO2
8. Natuurlijke variabiliteit
9. Smeltend ijs en zeespiegelstijging
-INTERMEZZO- De Aarde als leven wezen
-INTERMEZZO- KNMI en de verdwenen hittegolven
10. De 97%-consensus en Climategate
-INTERMEZZO- Geoengineering: de mens als klimaat-ingenieur
11. Falende modellen en voorspellingen
DEEL IV – Politiek, macht en misleiding
12. Net Zero en de dreigingsindustrie
-INTERMEZZO- De psychologie van angst en schuld
13. Corruptie en kartels
14. De rol van de VN en mondiale agenda’s
-INTERMEZZO- Klimaatbeleid tussen nuance en dogma
15. Energie en CO2
DEEL V – Energie, mens en toekomst
16. De voordelen voor mens en milieu
17. Toekomstscenario’s bij hogere CO2
18. CO2 als indicator voor vervuiling
19. Conclusie
20. CO2, SDG’s en de verborgen agenda
Nawoord
Appendices
1. CO2-opvang en -afvang (CSS & DAC)
2. Kritiek op het IPCC en de klimaatwetenschap
3. Perverse prikkels van de klimaatlobby
4. De belofte van een fossiel-vrije toekomst
5. Geoengineering: artificiële klimaatbeïnvloeding
6. De enige oplossingen
7. De spiegel van de SDG’s
8. Wie stuurt de VN?
9. CO2 als grondstof en kans
10. Mislukte klimaatvoorspellingen door de jaren
11. De reusachtige eik van het klimaatactivisme
-INTERMEZZO- Kolencentrales
12. De parallel tussen CO2 en stikstof
13. De jeugd heeft een toekomst
Over de auteur
Verklarende woordenlijst
Afkortingenlijst
Disclaimer beeldmateriaal
Motivatie voor dit boek
Meer lezen
