Er wordt gezegd dat één op de vijf mensen hooggevoelig is. Zelf ben ik er van overtuigd dat dit percentage hoger ligt. Dit omdat men zich er niet altijd van bewust is hooggevoelig te zijn en er wellicht iets anders aan toeschrijft. Daarnaast zijn er grote veranderingen op Aarde gaande waardoor er steeds meer hooggevoelige kinderen worden geboren. Deze kinderen worden ook wel nieuwetijdskinderen genoemd. De geboorte van een nieuwe- tijdskind leidt meestal tot een proces van bewustwording en transformatie van de ou- der(s). Iets wat ikzelf heb ervaren. Na de komst van mijn oudste zoon (2007), begon ik me steeds ‘ongemakkelijker’ in mijn leven te voelen. Alsof mijn leven niet langer bij mij paste. Het voelde als een jas waar ik langzaam uitgroeide. De komst van elk kind binnen ons gezin bracht een verandering teweeg maar de impact van mijn oudste zoon was verreweg het grootst.
Op een dag las ik op een baby- en kinderforum een bericht van een moeder over haar hooggevoelige dochter. Ze liet weten met haar handen in het haar te zitten omdat haar dochter veel huilde en ‘bijzonder’ gedrag vertoonde. Haar verhaal was voor mij één en al herkenning. Gezien de reacties die onder het bericht stonden, was ik de enige die dit zo ervoer. Het onderwerp ‘hooggevoeligheid’ leek taboe. Er werd iets in mij getriggerd waarop ik besloot hierover te schrijven. Ik schreef blogs over de dingen waar wij in het dagelijks leven met mijn zoon tegenaan liepen. In zeer korte tijd groeide mijn account en had ik vele volgers. Na een paar jaar actief schrijven, ontgroeide ik het forum. Dit omdat onze kinderen ouder werden en een vierde kindje wilden mijn man en ik niet. Ik zocht naar andere platvormen waar ik mijn ervaringen kon delen. In diezelfde peri- ode kreeg ik van een volger de vraag of ik een autobiografisch boek wilde schrijven. Bij navraag op het forum, bleek de behoefte aan persoonlijke ervaringen groot. Een auto- biografisch boek leek me een goed idee en een logische volgende stap, echter duurde het nog jaren voordat ik daadwerkelijk met schrijven begon.
Vanaf de geboorte van mijn zoon sliep ik gemiddeld drie á vier uur per nacht. Ik leidde aan chronische vermoeidheid en raakte vervreemd van mezelf en de wereld. Tegelijker- tijd belandde ik in een proces waarin ik steeds meer van mezelf in mijn zoon herkende waardoor ik mijn eigen hooggevoelige- en nieuwetijdseigenschappen herontdekte. Van binnenuit ontstond de drang om mezelf te ontwikkelen. In eerste instantie om mijn zoon en mezelf te helpen. Later werd het mijn missie om anderen te helpen. Ik volgde verschillende intuïtieve cursussen en mediamieke opleidingen.
In januari 2016 startte ik met het schrijven aan dit duoboek. Dit bleek een valse start want het lukte niet om iets concreets op papier te zetten. Waar de hooggevoeligheid van mijn zoon op de achtergrond raakte, kwam mijn eigen proces op de voorgrond. In mijn privé leven gebeurde er veel. In 2017 begon ik opnieuw met schrijven aan dit duoboek. De flow kwam er echter niet goed in. Ik werd herhaaldelijk teruggeworpen op mijn eigen proces en de situaties die zich binnen ons gezin maar ook daarbuiten voordeden. Desondanks vorderde het schrijven gestaag. In 2019 werd het duidelijk dat ik een vita- mine B12 tekort had. Het jarenlange chronische slaapgebrek en de, mede daaruit voort- komende, stress had z’n tol geëist. Ik startte met een behandeling om dit tekort aan te vullen en in 2020 voelde ik me als ‘herboren’. Mijn focus kwam terug en de flow tijdens het schrijven nam toe.
Zoals er veranderingen op Aarde gaande zijn, zo was mijn schrijfproces ook aan veran- deringen onderhevig. Hooggevoeligheid in de Nieuwe Tijd is voor mij veel omvattend. Nadat ik het manuscript van mijn autobiografisch verhaal af had, voelde ik dat het niet klaar was. Het was niet compleet. Naast mijn persoonlijke ervaringen wilde ik aanver- wante en zijdelingse onderwerpen uitlichten. Alles in één boek verwerken leek me te veel. Voor mij is deze materie gesneden koek en ik wilde deze koek behapbaar voor de lezer houden. Het idee van een duoboek werd geboren waarbij ik het eerste boek aan ‘herkenning’ wilde wijden en het tweede boek aan ‘erkenning’. De fasen van herkenning en erkenning zijn van belang om tot de kern van jezelf en/of je kind te komen. Deze fasen kunnen veel tijd in beslag nemen en dikwijls lopen ze door elkaar.
Terwijl ik door de jaren heen mijn eigen proces onderging, werd het me duidelijk dat mensen zich graag identificeren met verhalen van ‘gelijkgestemden’. Al dan niet aange- vuld met onderbouwende theorie, praktische oefeningen en concrete tips. De kracht van dit (duo)boek is dat het zowel de persoonlijke ervaring als ook de theorie, met oe- feningen en tips bevat. Daarmee is het een constructief geheel. Wil je na het lezen van het eerste boek de informatie rustig laten bezinken, dan kan dat in jouw eigen tempo voordat je aan het tweede boek begint. Is de herkenning voldoende om je verder in je proces te helpen dan volstaat wellicht het eerste boek. Indien je meer verdieping en (ach- tergrond) informatie wilt, raad ik je het tweede boek zeker aan!
Ik schrijf over hooggevoeligheid in de Nieuwe Tijd. Waar ik over ‘hooggevoelig kind of -volwassene’ schrijf, mag je ook ‘nieuwetijdskind of -volwassene’ lezen. Beide termen komen in dit duoboek uitgebreid aan bod. Voel tijdens of na het lezen wat het beste bij jou(w kind) past. Dan zit je altijd goed. In principe hoeft het niets uit te maken want elk
hooggevoelig kind en -volwassene is uniek. Datzelfde geldt voor elk nieuwetijdskind- en volwassene. Lees dit (duo)boek daarom met een open mind. Laat mijn verhaal een bron van inspiratie voor je zijn en jouw bewust-zijn verrijken!
Annemarie C. van der Grift
.jpg)
